تاثیر تلویزیون بر کودکان دارای اوتیسم و غیر اتیستیک

تماشای تلویزیون تبلت و موبایل در نوزادی و یا حتی در کودکی یکی از بزرگترین اشتباهات والدین کودکان دارای اتیسم(اوتیسم) و غیر اتیستیک است. از طرفی نیز تبلیغاتی زیبا وجود دارد که به خانواده تلقین می کند که با دیدن فلان فیلم و یا دیدن محتوی فلان dvd کودک انها گنجینه لغاتش بیشتر می شود و یا کودکی نابغه می گردد و یا باهوش می گردد؟!خانواده نیز در اثر انتخاب این فیلمها و یا تماشای تلویزیون توسط کودک زمان بیشتری برای انجام کارهای روزانه خود خواهد داشت، با این تفکر که کودک او اکنون در حال دریافت اطلاعاتی کامل و درخشان است و برای او زیانی نخواهد داشت!متاسفانه این برنامه ها اکنون برای خانواده های ایرانی در حال رواج گرفتن هستند همانطور که برای خانواده های غربی Teletubbies  و برنامه های مانند خیابان سیزم و شبکه های کابلی رواج یافت و پس از ان و تبدیل به یکی از کارهای روزانه اطفال انها گردید.یک کودک کانادایی به طور متوسط در هفته 14 ساعت تلویزیون تماشا می کند و یک کودک امریکایی به طور متوسط 2 ساعت در روز تلویزیون تماشا می کند و بر اساس تحقیقات دانشگاه واشینگتن 40 درصد از کودکان 3 ماهه امریکایی تلویزیون تماشا می کنند.تمام این امارها دانشمندان و روانشناسان را به این تفکر واداشت که ایا تماشایی تلویزیون برای نوزادان زیر 2 سال مناسب است؟پژوهشهایی در این زمینه در 2 دهه گذشته انجام گرفته که هیچکدام از این پژوهش ها مهر تاییدی بر سودمند بودن تماشای تلویزیون برای  نوزادان وکودکان نزدند.

به این دلایل که:

• دو سال اول زندگی فرزند شما زمان بسیار مهم و حیاتی برای رشد مغز است و مغز در این سنین با شتابی فوق العاده در حال رشد و افزایش عملکرد و افزایش پایانه های عصبی است . این رشد تنها و تنها از طریق تعامل با یک انسان و با کاوش و جستجو در محیط پیرامون و دیدن دنیایی 3 بعدی امکان پذیر است.اینها فعالیتهایی هستند که به کودکان کمک می کند مهارتهای لازم را برای رشد فکری ،اجتماعی و عاطفی به دست اورند و تماشای تلویزیون تمام این موارد را از کودک می گیرد و او را محروم و محدود می سازد.
• وقتی کودک شما بازی می کند او بطور جدی در مورد چگونگی کار جهان یاد می گیرد و با ازمایشات علت و معلولی مغز خود را تجهیز می کند.این علت و معلولها هستند که در اینده کمک می کنند تا هم کودک دارای اتیسم و یا غیر اتیسم به حل مساله برسد،رشد پیدا کند،بزرگ شود و….و تلویزیون تمام اینها را از کودک شما می دزدد.
• دو سال نخست برای کودک شما زمان بسیار مهمی برای یادگیری و رشد زبان است و این دوره را دوره ای پایه ای برای زبان اموزی کودک می دانند. زبان تنها و تنها از طریق تعاملات انسانی اموخته می گردد نه با گوش کردن منفعل به تلویزیون. اگر ما به تلاش کودک برای تعامل پاسخ ندهیم اواهای کبوتری تبدیل به غان و غون نمی گردد و این غان و غون نیز تبدیل به اوا و پس از ان تبدیل به کلمه نمی گردد.پس یادگیری زبان برای نوزاد نوع انسان امری تعاملی و تکاملی است و بدون ارتباط زنده با موجودی زنده ی دیگر نمی تواند این تعامل و تکامل را به دست اورد.پژوهشها تماما نشان دهنده این مهم هستند که کودکان از طریق تقلید و ارتباط با یک بزرگسال به طور فعال صحبت کردن را یاد می گیرد و هیچ پژوهشی نشان نداده که کودکان از طریق تماشای تلویزیون می توانند صحبت کنند و گنجینه لغات خود را افزایش دهند.
• به این نکته توجه کنید که زمانی که کودک شما لبخندی می زند شما هم به او لبخند می زنید، زمانی که او غان و غونی می کند شما به او با گفتن کلماتی مانند جانم و….واکنش نشان می دهید و با این کار او را از نظر اجتماعی و عاطفی نیز مورد حمایت قرار می دهید اما تلویزیون و تبلت به هیچ عنوان چنین توانایی را ندارد و نخواهند داشت.
• تمام این موارد را می توانید در کنار این مورد نیز قرار دهید که کودک با تماشایی تلویزیون تنها تصاویری دارای رنگ و موهوم و نامفهوم را می بیند و صدایی را می شنود که با انچه در محیط پیرامون او است تفاوت دارد. تلویزیون تصاویری دو بعدی به او ارائه می کند با صدایی که همراه با واقعیت عینی 3 بعدی نیست.اما در ارتباط با انسان صدایی واقعی به همراه لب و دهان به صورت 3 بعدی با کودک تعامل برقرار می کند و این جهشی عظیم در دنیای کودک ایجاد می کند درست برخلاف تلویزیون و تبلت که دنیای تهی از محرکات واقعی و عواطف را به کودک هدیه می کند.

تماشای تلویزیون توسط کودکان ایا درست است؟

رشد پستانداران و نوع انسان تا حد زیادی به تجربیات او وابسته است ولی این روزها این تجربیات انسانی به طور فزاینده ای شامل استفاده از فناوری های نوین می گردد.تلویزیون ،اینترنت،تبلت و تلفن های هوش مند همه با چشمان نوزادان ما انسانها اشنا هستند برای نمونه در انگلستان درسال 2011 پژوهشی مشخص نمود که 10 درصد از کودکان زیر دو سال در این کشور از تلفن های هوشمند و یا تبلت استفاده می کنند و این امار مجددا در سال 2013 نشان داد که 38 درصد از کودکان زیر دو سال از تلفن های هوشمند استفاده می کنند حالا شما محاسبه کنید که این امار در سال 2020 چقدر است .

مغز انسان یک سیستم پویا است که دائما با محیط پیرامون خود سازگار می گردد و هنگامی که جنبه هایی از این محیط پیرامون تغییر کند مغز نیز تغییر می کند و رشد می یابد این تاثیر پذیری می تواند از صفحه موبایل نیز اتفاق افتد و مغز پویا و در حال رشد نوزاد را تبدیل به سیستمی بسته و تک بعدی کند بدون دریافت بازخورد از محیط.

والدین برای کودکان خود همیشه به دنبال بهترین ها هستند و گمان می کنند که استفاده از برخی برنامه ها دیداری و نرم افزارهای گوشی می تواند برای کودکشان مناسب باشد. نمونه ساده این امر را می توان زمانی دید که در پژوهشی عنوان شد گوش دادن به موسیقی های موتزارت عملکرد مغزی کودک را بیشتر کرده و موجب افزایش هوشبهر کودکان می گردد و این مورد باعث افزایش فروش اهنگ های این اهنگساز بزرگ گردید و این واقعا درست هم بود اما پژوهشهای بعدی نشان داد که این امر تنها برای موسیقی موتزارت (موسیقی کلاسیک)نبوده و هر نوع موسیقی می تواند موجب تحریک مغزی کودک گردد.اما این امر در مورد فناوری های نوین بر عکس است چراکه تمامی پژوهشها نشان می دهند که تماشای صفحه ها (تلویزیون ،موبایل و…) در 8 تا 16 ماهگی تاثیر منفی بر درک زبانی کودک دارد.

در سال 1996 جولی کلارک یک مادر امریکایی بود که با فیلمبرداری هایی در خانه اش محتوایی را تولید کرد که با استقبال خوبی روبه رو شد و او توانست حق پخش ان را به والت دیزنی به مبلغ 25 میلون دلار بفروشد و این dvd ها تحت عنوان Baby Einstein تولید و پخش شد اما یک دهه بعد دیزنی اعلام نمود که این dvd ممکن است هیچ ارزش اموزشی نداشته باشند و در مطالعه ای مشخص شد که کودکان در یک سال تماشای این dvd ها هیچ چیزی یاد نگرفته اند و حتی روانشناسان از جمله ریچارد هاووس در ان دوره عنوان نمودند که تماشای این فیلم ها به دلیل محروم کردن کودکان از ارتباط با دنیای واقعی مصداقی از کودک ازاری است.

در اینجا این نکته حائز اهمیت است که برخی پژوهشها عنوان می کنند که استفاده از صفحه های لمسی در برخی از برنامه ها می تواند هماهنگی چشم و دست کودک را افزایش دهد و این میتواند درست باشد اما در دو سال نخست اولویت یادگیری و رشد مغزی کودک مبتنی بر کلام و ارتباط است این دوره، دوره زبان اموزی است و متاسفانه باید این واقعیت را نیز مطرح نمود که در ایران استفاده از تکنولوِژی های نوین بیشتر به عنوان جایگزین مادر و پدر و ارتباط انها با کودک مورد استفاده است تا مکمل پدر و مادر و ارتباط انها با کودک.

در اینجا می تواند سوالی مطرح گردد در مورد اینکه ایا می توان برای کودک بدون اینکه تلویزیون را تماشا کند صدای ان را پخش نمود تا کودک محرک صوتی بیشتری دریافت کند و این صدای پس زمینه همیشه در اتاق وجود داشته باشد تا کودک کلمات بیشتر و بیشتری را بشنود؟درپاسخ به این پرسش باید عنوان نمود که درست است که شیر خوار باید در معرض کلمات بیشتری قرار گیرد اما این کلمات باید از دهان یک انسان خارج گردد نه از بلند گوی تلویزیون و روشن بودن تلویزیون در پس زمینه، یادگیری را بسیار کاهش می دهد.چراکه نوزاد قادر به تمایز و تفکیک صداهای پس زمینه و صداهای طبیعی در محیط نیست. در یک مطالعه در مورد تشخیص صداهای پس زمینه ای با کلمات ادا شده توسط انسان مشخص گردیده است که یک کودک 7 ماهه قادر تشخصی صداهای کلمات از صداهای پس زمینه نیست و در صورتی که صدای انسان 10 دسیبل بیشتر باشد نوزاد می تواند ان صدا را تمایز دهد و برای کودک هیچگونه یادگیری صورت نمی پذیرد.

البته خانواده ها نیز در مورد تماشای تلویزیون نظرات خود را دارند و گمان می کنند هم این نظرات درست است و به همین علت هم در این دوره طلایی رشد کودک چنین تصمیم اشتباهی را اتخاذ می کنند.در امار به دست امده از کریستیاکیس و همکارانش مادران در مورد تماشای تلویزیون توسط کودکانشان این اعتقاد را داشتند که:

29 درصد معتقد بودند که این رسانه و یا dvd یا برنامه تلویزیونی  اموزشی است و برای مغز کودک انها مفید است.

23درصد معتقد بودند که دیدن این برنامه ها و یا کار با این نرم افزار ها برای کودکشان لذت بخش است.

21 درصد معتقد بودند که این رسانه ها به عنوان یک بچه نگهدار الکترونیک عمل می کنند تا والدین بتوانند به کارهای خودشان برسند.

در میان این والدین تنها 32 درصد انها بهمراه کودکشان به تماشای تلویزیون می نشستند و در مورد برنامه تلوزیونی با کودکشان حرف می زدند.

دکتر سالی وارد گفتار درمان و اسیب شناس گفتار و زبان در لندن عنوان می کند که در حدود 20 سال گذشته متوجه شده ام که کودکان 9 ماهه در واکنش به صدا مشکل داشته اند چراکه این کودکان نیز به میزان زیادی به تماشای تلویزیون پرداخته اند  و قطعا این کودکان در دوران مدرسه نیز در توجه به مشکل بر می خورند. مطالعه ای که توسط دکتر وارد انجام گرفته نشان می دهد که صدای تلویزیون هرگونه ارتباط کلامی و صوتی والد با کودک را محدود می کند، ارتباطی که برای رشد کلامی کودک بسیار مهم و حیاتی است.

از طرفی پژوهشهای دیگر نشان می دهد که اطفالی که در کودکی تلویزیون زیاد نگاه می کرده اند، شنونده های خوبی در دوران تحصیل خود نیستند و این می تواند بر تحصیل انها تاثیر گذار باشد.همینطور می توان این مورد را نیز در نظر گرفت که اگر کودکی به مدت زمان زیاد به تماشای تلویزیون بنشیند این مورد می تواند در حافظه او تاثیر گذار باشد و قدرت یاداوری او را کاهش دهد چراکه تلویزیون و محتوای ان بسیار سریع و گذرا است و نیازی به یاداوری ندارد اما اگر همین کودک به جای تماشای تلویزیون به اکتشاف در محیط پیرامون و یا ارتباط با یک انسان دیگر می پرداخت قطعا بارها و بارها نیازمند یاد اوری اطلاعات پیشین خود بود.

دیمتری کریستیاکیس متخصص کودکان در بیمارستان سیاتل عنوان می کند که بر اساس پژوهش ها، تماشای تلویزیون در نوزادی در سن 7 سالگی می تواند منجر به کاهش توجه و ایجاد مشکلات تمرکز و افزایش تحریک پذیری کودک گردد.و همچنین عنوان می کند که اگرچه بیش فعالی اختلالی ژنتیک و بیولوژیک است اما تلویزیون در افزایش این تحریک پذیری نقشی پر رنگ دارد و مغز کودک با محرکاتی سریع رشد می یابد و مغز خود را با این نوع محرکات سازگار و اداپته می کند. این متخصص عنوان می کند که کودکانی که در نوزادی تلویزیون تماشا کرده اند در زمان مدرسه توانایی کمتری در کار با اعداد و حروف داشتند. در پی همین موارد پژوهشی هم در دانشگاه پنسیلوانیا انجام گرفت که نشان می داد تماشای برنامه کودک خیابان سیزم در پیش از 3 سالگی در توانایی کودک در مهارتهای کلامی تاثیر دارد و این مهارت را به تاخیر می اندازد.

تماشای تلویزیون توسط اطفال به مغز اسفنجی انها این واقعیت را تزریق می کند که به مانند محرکات سریع تلویزیون همیشه ورودی سریع داشته باشند،ورودی که با دنیای واقعی ما انسانها در تضاد است . انسان موجودی تاملی است و در پس بیشتر کارهای او تفکر وجود دارد و همین امر دنیای واقعی ما انسانها را برای کودک دنیایی خسته کننده می سازد که با دنیای سریع تلویزیون سازگاری ندارد.

اری براون متخصص اطفال و عضو اکادمی اطفال امریکا عنوان می کند که تلویزیون و سایر رسانه ها برای کودکان بسیار نامناسب و نامفهوم اند و این تصاویر برای انها می تواند تنها بعد از دو سالگی معنی دار باشد. در پی این گزارشات و پژوهشها برخی دولت ها پخش برنامه ها برای کودکان زیر 3 سال را به دلیل عوارض بد برای ایندگان جامعه خود ممنوع کردند مانند کشور فرانسه.

تماشای تلویزیون و اتیسم در کودکان

بارها و بارها با خانواده هایی در ارتباط بودیم که روزانه زمان زیادی را کودکانشان به تماشای تلویزیون می گذراندند و این تماشای تلویزیون در برخی مواقع به 8 ساعت و یا بیشتر هم می رسیده است و والدین در کودکانشان علائمی از اتیسم را مطرح می کنند و این من را یاد تئوری اشتباه مادران یخچالی می انداخت که سالها پیش رد شد اما این گمان را برای من زنده می کند که اکنون ما با واقعیتی به نام کودکان شیشه ای( تلویزیونی یا موبایلی) روبه رو هستیم. کودکانی که تلویزیون همه چیز انها را گرفته.به یاد دارم کودکی اتیستیک در مرکز حضور داشت که به دلیل تماشای کارتون تام و جری به دفعات زیاد، حرکات او درست به مانند تام ،شخصیت موش این کارتون بود و حتی حرف زدن او نیز به مانند این موش بود.به دلایل بسیار خانواده کودک دارای اتیسم کودک خود را در معرض عامل مخربی به نام تلویزیون و یا فیلمها قرار می دهد که با شنیدن انها به خود می گوییم که خانواده نمی توانسته چاره ای دیگر داشته باشد. اما پس از کمی تفکر درمورد اسیبی که این رسانه و محرک به مغز و زبان و ارتباط کودک وارد می کند نمی توان قبول کرد که این بهترین راه حل بوده است بلکه این ساده ترین و راحت ترین راه حل برای خانواده است.تلویزیون می تواند به عنوان سمی ترین محرک برای یک کودک دارای اتیسم در خانه باشد.

دکتر داوید هیل دانشیار مدرسه پزشکی UNC عنوان می کند که بررسی ها نشان می دهد که 92 درصد از کودکان امریکایی پیش از یک سالگی از دستگاه موبایل استفاده می کنند و حتی برخی از این تعداد از پیش از 4 ماهگی در حال استفاده و کار با موبایل هستند.

داده ها نشان می دهد که فقط روشن بودن تلویزیون می تواند اثر مخربی بر گفتار و مهارتهای زبانی کودک داشته باشدچراکه والدین انگلیسی زبان به طور معمول در محیطی که کودک نوپا در ان قرار دارد در حدود 940 کلمه در ساعت صحبت می کنند. اما زمانی که تلویزیون روشن است این تعداد کلمه به 770 کلمه کاهش می یابد و کلمه کمتر به معنای یادگیری کمتر برای کودک است و این می تواند منجر به داشتن کودکی شود که مانند کودکان دارای اتیسم، تا 3 سالگی چند کلمه دارد و نمی تواند با دنیای بیرون ارتباط برقرار کند.

البته این واقعیت در 7 سالگی تغییر می کند و کودکانی که در این سنین از برنامه های اموزشی مناسب بهره گرفته اند پیشرفت بیشتری در دانش اندوزی، ریاضیات، علوم ، حل مساله و رفتار های اجتماعی پیدا می کنند و این موقع است که تلویزیون می تواند جایگزین خوبی برای محیط های فقیر و محدود خانواده باشد.

روزنامه معروف ایندیپندنت در مقاله ای در مورد تاثر تلویزیون بر کودکان زیر 3 سال ذکر نموده است که دانشمندان همزمانی انفجار شیوع اتیسم را با گسترش تلویزیون های کابلی و وفیلمها و شبکه ها و فناوری های نوین مرتبط می دانند.از این رو تحقیقی توسط مایکل والدمن و شان نیکلسون در ایالتهای اورگان ،واشنگتن و کالیفرنیا بر روی این فرضیه انجام گرفت که ارتباطی میان میزان مشاهده تلوزیون در کودکان زیر 3 سال و دریافت تشخیص اوتیسم در این کودکان وجود دارد؟

این پژوهشگران مطرح نمودند که کمتر از 4 درصد از این کودکان به دلیل بارندگی مجبور به ماندن در خانه و تماشای طولانی مدت تلوزیون بوده اند. این پژوهشگران البته عنوان ننموده اند که چه ارتباطی میان مشاهده تلویزیون و اختلال اتیسم در زیر 3 سال دارد اما می توان به این مورد اشاره نمود که کودکان دارای اتیسم در بخشهایی از مغز که اطلاعات تصویری را پردازش می کند عملکردی غیر معمول دارند و این مناطق مغزی در سالهای اولیه رشد کودک رشد می یابد  و این می تواند به عنوان یک محرک نامناسب در این دوره رشد عمل نماید.

ایا تماشای تلویزیون می تواند باعث اتیسم شود؟

پژوهشی کریستیاکیس و همکاران نشان می دهد که  در یک روز عادی  از بین 5 کودک بین 6 ماه تا 6 سال 4 کودک به طور متوسط دو ساعت تلویزیون نگاه می کنند.

در این پژوهش متخصصان متوجه شدند که میزان اتیسم با مناطقی که بارندگی بیشتری دارد رابطه مستقیمی دارد و این رابطه مستقیم بدون ارتباط با مدت زمان در خانه ماندن و تماشای تلویزیون نیست(در این پژوهش مشخص گردیده که خانواده هایی که کودکانشان احتمال بالایی برای تشخیص اتیسم در اینده را داشته اند در مناطق پر باران قرار دارند) .

از طرفی این مورد مستدل است که تماشای تلویزیون یا تبلت و یا موبایل برای طولانی مدت می تواند دید پرسپکتیو کودک را منفعل کند و کودک را اداپته نماید که محرکات نزدیک را مورد توجه قرار دهد و همینطور این تماشای محرکات در صفحه 20 اینچی تلویزیون و یا 4 انیچی موبایل امکان رد یابی چشمی کودک را به حد اقل می رساند و همینطور ارتباط چشمی با انسانها را. و تماما این مشخصه ها را می توان در کودکان زیر دو سال دارای اتیسم نیز مشاهده نمود.این مورد که گاها برخی از همکاران از اصطلاح بیبی دیجیتال  و یا سندروم  کودک در معرض صفحه نمایش استفاده می کنند امری علمی و اصولی نیست و نمی توان به این صحبتها استناد کرد و اینده یک کودک را بر پایه حرفهایی قرار داد که در دنیای روانشناسی پایه و اساسی ندارند. به صورت خلاصه می توان عنوان نمود که صفح های نمایش می تواند موجب تشدید و تسریع در علائم اختلال اتیسم گردد اما علت ان نیست

تماشای تلویزیون توسط کودک دارای اتیسم آری یا خیر؟

همانطور که ذکر شد اکادمی اطفال امریکا عنوان می کند که تماشای تلویزیون برای کودکان زیر 2 سال به هیچ عنوان توصیه نمی گردد و برای کودکان بزرگتر هم تنها روزانه یک تا 2 ساعت تماشای تلویزیون را توصیه می کنند اما در حال حاظر یک چهارم کودکان امریکایی زیر 3 سال هر روز به طور متوسط 3 ساعت تلویزیون تماشا می کنند و یا در استرالیا نتایج یک پژوهش نشان داده است که در طول دو هفته 97 درصد دختران و پسران وقت خود را به تماشای تلویزیون گذرانده اند و کودکان نیز در این پژوهش دو هفته ای به مت 20 ساعت یعنی در حدود روزی 3 ساعت تلوزیون تماشا کرده اند. در ایران نیز مطمئنا وضعیت خوبی را شاهد نیستیم،هرچند که پژوهشی در این زمینه در دسترس نیست.کودکان در حال رشد نیازمند بازی ،تمرین و تقلید و حرف زدن هستند و کودک دارای اتیسم بسیار بسیار بیشتر به این موارد احتیاج دارد تا تاخیر های خود را جبران کند و این موارد تنها چیزهایی هستند که تلویزیون به انها ارائه نمی کند و نتنها انها را از دنیای خود بیرون نمی اورد بلکه انها را هرچه بیشتر از دنیای واقعی دور می کند.

تلوزیون و رسانه ها خیلی وقت است عضوی از خانه های ما ایرانی ها شده اند و به طور متوسط ما ایرانی ها شاید بیش از 4 ساعت در طول روز را به تماشای برنامه های بی محتوای تلویزیون می کنیم. حالا شما این رو در کنار رفتار کلیشه ای و ریچوال هایی بگذارید که ساعتها زمان یک کودک دارای اتیسم را می گیرد و متاسفانه در برخی مواقع یکی از این ریچوال ها یا الگوهای تکراری می تواند تماشای چند باره و چند باره یک برنامه تلوزیونی یا dvd باشد و همین مورد می تواند زمان گرانبهای یک کودک دارای اتیسم را از او بگیرد. از طرفی کاهش علائم اختلال اتیسم در کودکان به زمان بندی و برنامه ریزی احتیاج دارد اما تماشای تلویزیون و یا کار با گوشی های موبایل تمام زمان مفید یک کودک دارای اتیسم را به هدر می دهد.در پژوهشها مشخص شده است که میان رفتار های کلیشه ای در افراد دارای اتیسم و تماشای تلویزیون و یا کار با مبایل ارتباط معنی داری وجود دارد و هرچه این کودکان بیشتر از این رسانه ها استفاده کنند، رفتار کلیشه ای در انها افزایش می یابد وهمینطور هرچه این کودکان زمان خود را به بازی های تعاملی با یک فرد بزرگسال بپردازند رفتار کلیشه ای درانها کمتر دیده می شود.

البته برخی از متخصصین به مانندپروفسور بارون کوهن عنوان می کنند که در مقاطعی و برخی از رسانه ها  برنامه های تلوزیونی می تواند برای کودک دارای اتیسم مفید باشد مانند تماشای برنامه تلوزیونی TheTransporters  . بارون کوهن عنوان می کند که این برنامه تلویزیونی می تواند کودک دارای اتیسم را ترغیب کند که به چشمها نگاه کند و همچنین بتواند بر اساس حالات چهره احساسات و هیجانات افراد را درک کند و اینکه انسانها در موقعیت های مختلف چه حالاتی در چهره خود نشان می دهند. و یا اینکه تحقیقی نشان می دهد که تماشای رفتار و بازی و نوع فعالیت و مشارکت کودکان در فیلمها توسط کودک دارای اتیسم می تواند برای انها مفید باشد.