تشنج پنهان باعث یک دوره کوتاه متوقف یا خیره شدن به فضای پیرامونی می شود. مانند سایر انواع تشنج، این نوع نیز به دلیل فعالیت الکتریکی غیر طبیعی مختصر در مغز فرد ایجاد می شود. تشنج پنهان یک تشنج با شروع فراگیر است، به این معنی که در هر دو طرف مغز به طور همزمان شروع می شود. اصطلاح قدیمی تر این نوع تشنج «پتیت مال» است. با این حال، این اصطلاح ترجیح داده نمی شود چراکه برای بطور کامل تشنج های پنهان پوشش نمی دهد و همچنین می تواند برای توصیف تشنج های کانونی استفاده شود. تشنج های پنهان معمولاً تنها بر آگاهی فرد از آنچه در حال انجام آن بوده است تاثیر می گذارد و بلافاصله فرد می تواند به فعالیت خود برگردد .تشنج پنهان آنقدر کوتاه است که اغلب نادیده گرفته می شود و ممکن است دیگران متوجه آن نشوند. بنیاد امریکایی صرع تشنج را شلیک غیر طبیعی جریان الکتریکی در مغز و صرع را تشنج های مکرر تعریف می کند. پس به یاد داشته باشید که همه افرادی که تشنج دارند صرع ندارند. تشنج پنهان ممکن است در موارد بیشتری در افراد دارای اوتیسم مشاهده گردد چراکه وجه اشتراک هر دو اختلال وجود نقص در عملکرد سیستم عصبی مرکزی است.به همین دلیل شناخت بهتر تشنج پنهان برای والدین کودکان دارای اتیسم بسیار حیاتی است.
دو نوع تشنج پنهان وجود دارد که ممکن است کمی متفاوت به نظر برسند. هر دو نوع تشنج کوتاه هستند و دیگران اغلب در ابتدا متوجه آن نمی شوند. ممکن است آنقدر سریع بیایند و بروند که هیچ کس متوجه نشود که چه چیزی رخ داده است. یا ممکن است دیگران علائم آن را با خیال پردازی ساده یا عدم توجه اشتباه بگیرند.
تشنج های پنهان معمولی شایع ترین نوع تشنج پنهان هستند و فرد در اثر آن به طور ناگهانی و بدون هیچ هشداری تمام فعالیت ها را متوقف می کند. ممکن است به نظر برسد که فرد به فضا خیره شده است یا فقط نگاهی بدون حالت دارد. در این نوع تشنج ممکن است چشم ها به سمت بالا بچرخند و پلک ها تکان تکان بخورند.این نوع تشنج ها معمولا کمتر از 10تا20 ثانیه طول می کشند و ممکن است فرد به طور لحظه ای تنها برای چند ثانیه گیج شود اما سپس به حالت عادی بازگردد.
این نوع تشنج‌های پنهان به این دلیل غیر معمول نامیده می‌شوند،زیرا ممکن است طولانی‌تر باشند، شروع کندتر داشته باشند و علائم متفاوتی را نشان دهند.این نوع تشنج نیز همچنان با خیره شدن به فضا، معمولاً با نگاهی بدون حالت شروع می شود. و معمولاً تغییر در تون و حرکت ماهیچه ها وجود دارد مثلا پلک زدن های مکرر که ممکن است شبیه به هم زدن پلک های معمولی باشد و حرکت در لبها و یا حرکات جویدن و مالیدن انگشتان به هم یا انجام دیگر حرکات در دستها.تشنج پنهان غیر معمول طولانی تر است و تا 20 ثانیه یا بیشتر طول می کشد.
تشنج های پنهان در کودکان 4 تا 14 ساله بیشتر شایع است. با این حال، نوجوانان و بزرگسالان نیز ممکن است تشنج پنهان را داشته باشند.برخی از افراد برای چندین ماه یا حتی سالها قبل از اینکه با مشکلی روبه رو شوند و این اختلال در انها تشخیص داده شود،تشنج پنهان داشته اند. دلایل این تاخیر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
دربرخی مقالات معتبر عنوان گردیده است که این نوع تشنج بین 1تا 4 نفر از هر50 نفر مبتلا به صرع (2 تا 8٪) را شامل می شود. تشنج های پنهان معمولاً بین سنین 4 تا 8 سالگی شروع می شوند.علت تشنج ها معمولا ژنتیکی است. با این حال، اکثر کودکان مبتلا به تشنج پنهان نتایج غیرطبیعی در آزمایش ژنتیک خاص صرع را ندارند.حدود 1خانواده از 3 خانواده کودکان مبتلا به تشنج پنهان سابقه خانوادگی تشنج پنهان یا سایر تشنج های عمومی را گزارش می کنند و برادران و خواهران کودکان مبتلا به تشنج پنهان حدود 1 به 10 احتمال ابتلا به صرع را دارند.
وقتی کودک تشنج پنهان دارد، از آنچه در اطرافش می گذرد آگاه نیست. به عنوان مثال، اگر کسی بخواهد در طول تشنج با او صحبت کند، متوجه نخواهند شد.اگر فردی در هنگام شروع تشنج در حال صحبت کردن باشد، وقفه ای در کلام او ایجاد می گردد که ممکن است برای مخاطب او بیشتر یک مکث در کلام به نظر برسد .در افراد غیر اتیسم اگر تشنج پنهان بسیار کوتاه باشد، ممکن است فرد متوجه نباشد که حتی تشنج داشته است و فقط اگر کمی طولانی تر باشد، ممکن است متوجه شوند که مدتی کوتاه را هشیار نبوده اند اما در افراد دارای اتیسم بسیار سخت خواهد بود که بتوان متوجه این وقفه شد. برای نمونه ممکن است کودک دارای اتیسم شما دائم رفتار خیره ماندن بدون حرکت را داشته باشد و یا همراه با آن رفتار جویدن و یا حرکت در لبها را نشان دهد و یا بعد از هر بار تشنج پنهان یک نفس عمیق داشته باشد و یا شروع به اوم اوم کردن کند.
هنگامی که تشنج پنهان به پایان می رسد، فرد معمولاً به انجام هر کاری که قبل از تشنج انجام می داد ادامه می دهد. آنها تقریباً همیشه کاملاً هشیار هستند و می توانند به وضوح به افکار خود ادامه دهند. معمولاً برای این نوع تشنج نیازی به کمک اولیه نیست.وقتی تشنج‌های پنهان نزدیک به هم اتفاق می‌افتند یا فرد در یک روز تشنج‌های زیادی دارد، ممکن است فرد گیج به نظر برسد یا رفتار عجیب داشته باشد و ردیابی آنچه را که در جریان است از دست بدهد. برای کودکان مدرسه ای، ممکن است از آنچه در کلاس اتفاق افتاده آگاه نباشند، دستورالعمل های معلم را از دست بدهند و یا فعالیت کلاسی ناقصی داشته باشند.
تعداد تشنج های پنهان که ممکن است یک فرد داشته باشد بسیار متفاوت است. داروهای تشنج می‌توانند تشنج‌های پنهان را در بسیاری از کودکان کنترل کنند، بنابراین در اثر مصرف دارو تشنج به ندرت رخ می دهد یا اصلاً وجود ندارد.ولی افراد دیگر که دارو مصرف نمی کنند ممکن است صدها تشنج کوتاه مدت در طول روز داشته باشند.
نخستین فاکتور که مهمتر از هر فاکتور دیگر در تشخیص به حساب می آید، توصیف صحیح و دقیق آنچه برای کودک اتفاق افتاده است. معمولاً این توصیف را افرادی که تشنج را دیده اند مانند والدین، درمانگر یا سایر اعضای خانواده ارائه می کنند. در این صورت اگر گفته ها شبیه تشنج یا علائم تشنج باشد، پزشک EEG (الکتروانسفالوگرام) تجویز می کند .EEG فعالیت الکتریکی مغز را برای الگوهایی که معمولاً در تشنج های پنهان دیده می شوند، بررسی می کند. تقریباً همه افراد مبتلا به تشنج پنهان که داروی ضد تشنج مصرف نمی کنند، EEG غیرطبیعی دارند که این تشخیص برای آنها تایید کننده تشنج پنهان خواهد بود.در طول EEG، ممکن است از کودک شما خواسته شود که سریع نفس بکشد یا چشمان خود را ببندید و باز کند. این موارد ممکن است دیدن الگوهای تشنج پنهان در EEG را آسان‌تر کند.
دارو های ضد تشنج می توانند برای جلوگیری از تشنج های پنهان کمک کننده باشد و معمولاً این دارو ها برای اکثر کودکان توصیه می شود.داروهایی که بیشتر برای تشنج استفاده می شوند عبارتند از: اتوسوکسیماید (زارونتین)، لاموتریژین (لامیکتال)، والپروئیک اسید (دپاکن)، یا دیوالپروکس سدیم (دپاکوت). در حدود 7 کودک از هر 10 کودک مبتلا به تشنج پنهان، تشنج ممکن است تا سن 18 سالگی از بین برود. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است در بزرگسالی نیازی به دارو نباشد. کودکانی که قبل از 9 سالگی دچار تشنج پنهان می‌شوند، نسبت به کودکانی که تشنج‌های پنهانشان بعد از 10 سالگی شروع می‌شود، روند بهبودی بهتری را در پیش می گیرند.
برای سایر کودکان، داروهای تشنج ممکن است طولانی مدت مورد نیاز باشد. گاهی اوقات انواع دیگری از تشنج ممکن است در طول زمان ظاهر شوند، از جمله تشنج تونیک-کلونیک یا میوکلونیک. اگر تشنج های پنهان بعد از 10 سالگی شروع شوند، وقوع سایر انواع تشنج نیز احتمال بیشتری پیدا می کند. در زمینه دارو درمانی فرزند شما، یک متخصص مغز و اعصاب اشنا به اختلال اتیسم بسیار می تواند به شما کمک کند.
در اینجا لازم است توضیح مختصری درباره تفاوت زمانی و فراوانی وچشم انداز تشنج پنهان کودکی و تشنج پنهان نوجوانی بدهیم:
از نظر زمانی :
تشنج پنهان کودکی معمولاً بین سنین 3 تا 11 سال، اغلب بین 5 تا 8 سالگی شروع می شود
تشنج پنهان نوجوانی معمولاً بین سنین 9 تا 13 سال، اما می تواند قبل از سن 9 سالگی شروع شود
از نظر فراوانی:
تشنج پنهان کودکی اغلب 10 تا 50 بار در طول روز رخ می دهد
تشنج پنهان نوجوانی اغلب کمتر بصورت روزانه دیده می شود
از نظر چشم انداز:
تشنج پنهان کودکی اغلب با بزرگتر شدن کودک از بین می رود
تشنج پنهان نوجوانی معمولاً یک بیماری مادام العمر است
اگر فکر می کنید کودک شما ممکن است تشنج های پنهان داشته باشد، فوراً با پزشک متخصص مغز و اعصاب کودک در مورد نگرانی های خود صحبت کنید. تشنج پنهان ممکن است با انواع دیگر تشنج اشتباه گرفته شود. این دلیل دیگری است که چرا بسیار مهم است که کودک شما برای تشخیص صحیح به پزشک متخصص مغز و اعصاب کودکان مراجعه کند. کودکانی که تشنج پنهان دارند معمولاً در طول تشنج در خطر نیستند. با این حال، تشنج پنهان ممکن است باعث شود کودک شما با موارد زیر درگیر شود:
– بروزمشکلاتی برای یادگیری در مدرسه
– برزو مشکلات اجتماعی
– بروز بد رفتاری
اگر می‌پرسید که آیا فرزندتان خیال‌پردازی می‌کند یا تشنج پنهان دارد؟، چند تفاوت کلیدی وجود دارد که به انها اشاره می کنیم:
تشنج هایی که شامل خیره شدن و تغییر در آگاهی هستند، گاهی اوقات به اشتباه به عنوان تشنج پنهان نامگذاری می شوند. اغلب تشنج های پنهان را با تشنج های کانونی اختلال در هوشیاری اشتباه می گیرند.برخی از علائم کلیدی وجود دارد که قبل و بعد از تشنج رخ می دهد که به ما کمک می کند تا مشخص کنیم فرد چه نوع تشنجی دارد. طول تشنج و دفعات تشنج نیز مشاهدات مفیدی برای پیگیری است. تمام این اطلاعات به همراه نتایج آزمایش EEG می تواند به تشخیص دقیق نوع تشنج فرد کمک کند.ویژگی‌های زیر بیشتر نشان‌دهنده تشنج‌های اختلال کانونی هستند و می توانند تفاوت بین تشنج پنهان و تشنج کانونی را نشان دهند
بله، بین صرع و اوتیسم ارتباط وجود دارد و کودکان دارای اوتیسم (کمی) بیشتر در معرض ابتلا به صرع هستند و کودکان مبتلا به صرع نیز (کمی) بیشتر در معرض ابتلا به اوتیسم قرار دارند.در کل می توان عنوان نمود که تشنج شایع ترین عارضه عصبی در اختلال طیف اتیسم است و می توان اذعان نمود که تقریباً یک سوم از افراد طیف اتیسم، درگیر بایکی از انواع صرع هستند.در کل تشنج شدیدی را نمی توان در افراد دارای اتیسم مشاهده نمود اما همین امر نیز متغییر است و برخی از تشنجها قابل کنترل و برخی دیگر غیر قابل کنترل اند. اما یک واقعیت درباره مرگ در میان افراد دارای اتیسم وجود دارد که تشنج و صرع ارتباط بالایی با مرگ در افراد دارای اتیسم دارد.
تشخیص تشنج در طیف اتیسم ممکن است دشوار باشد، زیرا موانع ارتباطی و همپوشانی علائم با رفتارهای غیر طبیعی مکرر وجود دارد.به عنوان مثال، رفتارهای تکراری و بی هدف اتیسم می تواند شبیه رفتارهای مکرری باشد که در تشنج مشاهده می شود.تأخیر شناختی، اختلال در تعاملات اجتماعی و رفتار پرخاشگرانه و تحریک‌پذیری که در کودکان مبتلا به صرع مشاهده می‌شود نیز با اتیسم قابل مشاهده است و همین امر نیز فرایند تشخیص را کمی دشوار تر می کند.اما والدین باید مراقب علائم هر نوع تشنج باشند چراکه تشنج می تواند تمام تلاشهای انها برای بهبودی کودک دارای اتیسم را بر باد دهد و یا باعث توقف در پیشرفت روند درمان و یا پسرفت در آن گردد.
آیا نیاز به مشاوره تخصصی در حوزه اتیسم دارید؟
